Al mijn ikken en ik
Soms zetten dingen je aan het denken.
Eerlijk gezegd zet bijna alles mij aan het denken, maar laat ik er nu één specifiek uitlichten.
Deze keer werd ik getriggerd door de worsteling bij een vriendinnetje van een van mijn dochters. Het deed mij nadenken of je bij iedereen hetzelfde bent, je jezelf op dezelfde manier uit en of je je overal hetzelfde kan en ook zou moeten voelen.
’Ik kan daar niet mezelf zijn’, ’iemand is zo lekker zichzelf’, termen die we allemaal weleens horen, lezen en misschien ook wel zelf gebruiken. Maar wie is nou eigenlijk je echte zelf?
Laat ik het even op mezelf betrekken.
Ik denk dat ik wel honderden ikken ben. Het hangt ook heel erg af met wie ik ben. Als ik al kijk naar mijn vriendenkring, ben ik in elke vriendschap anders. Bij de een ben ik de grappige, bij de ander de serieuze, de gevoelige, de doorvrager, de prater, de luisteraar, de adviesgever, de adviesvrager en ga zo nog maar even door. Ben ik dan niet overal mezelf? Ik denk het wel, ik heb gewoon veel verschillende ikken. Het is ook zo afhankelijk van de energie tussen mensen en van verschillende karakters.
Wanneer ben je nou echt jezelf?
Wij hebben onszelf sociaal wenselijk gedrag aangeleerd, waardoor we niet altijd zeggen wat we denken. Is wat je denkt en niet zegt dan je echte ware ik? Is er überhaupt wel iemand echt zichzelf? Ben je misschien alleen jezelf in je hoofd? Ook hierin heb ik verschillende ik-persoonlijkheden. De ene keer ben ik een zekere ik, vervolgens een strenge ik, dan weer een lieve ik, een zorgzame ik, of een luie ik. Ik heb ze allemaal. Vandaar ook nu weer de vraag, wie is dan de echte ik?
Al deze verschillende ik-persoonlijkheden, maken ook dat je je overal anders voelt en dus ook anders kan, wil en zal uiten. Bij de ene voel je je vrijer om over je gevoelens te praten en bij de ander voel je je juist vrijer om een beetje gek te doen.
De ikken van mijn dochters.
Als ik mijn kinderen observeer, zie ik ook verschillende ikken in één persoon. De chemie tussen mijn dochters onderling is veelal verschillend. Overigens ben ik ook tegen alle drie verschillend én toch ben ik heel erg mezelf bij ze. Dat maakt niet dat ik minder of anders van ze houd, de chemie tussen Mila, Lexie, Zola en mijzelf is gewoon anders, maar daarom zeker niet minder goed. Ik ben zeker niet minder mezelf bij een van hen. Het is gewoon een verschillend ik!
Ze behoeven ook allemaal een eigen aanpak en een andere manier van benaderen. In mijn vorige blog schreef ik al hoe dat gegaan is met de meisjes zindelijk krijgen, alle drie hadden ze een andere aanpak nodig. Dat is eigenlijk nog zo bij elke fase die ze doorlopen. Het is zo situationeel.
Alle ikken nog aan toe!
Dus verwacht en verlang ook niet van jezelf en zeker niet van kinderen dat ze zich overal hetzelfde voelen, gedragen en uiten. Ook zij bestaan uit vele ikken en elke keer staat er een andere ik aan het roer.
Terug naar de vraag, is er maar één ik, kan je echt jezelf zijn en toch anders? Ik zeg volmondig “ja”. Het zijn alleen verschillende ikken. Al die ikken zijn er en mogen er ook zijn. Zo ook bij kids en bij mijn meisjes. Ik hou van al hun ikken, want al die ikken maken wie ze zijn. Hun (nagenoeg ;-)) perfecte zelfjes!
